Lekkoatletyka jest jedną z najbardziej znanych i najpopularniejszych dyscyplin sportu. Obejmuje konkurencje oparte na naturalnych formach ruchu. Należą do niej cztery konkurencje: chody, biegi, skoki i rzuty. Podstawowymi konkurencjami są tzw. konkurencje klasyczne, czyli te które wchodzą w skład programu igrzysk olimpijskich. Należą do nich:

Najkrótszy wyścig jaki jest rozgrywany na stadionach lekkoatletycznych. Na dystansie 100 m. najważniejsza jest szybkość. Pierwotnie bieg odbywał się po trawie na dystansie 100 yardów (91,44 m.) zanim międzynarodowe porozumienie zmieniło dystans na 100 metrów. Sprinterzy startowali w pozycji stojącej od roku 1887, kiedy Churles H. Sherill (USA) wykonał małe dołki w podłożu i próbował startować z pozycji kucającej ( skulonej ), która w kilku odmianach stosowana jest do dnia dzisiejszego. W 1982 - 29 trenerzy George Breshnahan i Wiliam Tuttle (USA) wprowadzili bloki startowe, które ułatwiły w znacznym stopniu start. Używanie bloków startowych zostało oficjalnie uznane przez IAFF w roku 1937. W rok później IAFF ogłosiła, że żaden rekord nie będzie uznawany bez odczytu siły wiatru. Maksymalna siła wiatru ( która nie prowadzi do przerwania rozgrywanej konkurencji ) została ustalona na 2m/s. Prymitywnie eksperymenty z elektrycznym mierzeniem czasu sprintu datuje XX wieku. Ta technologia rozwinęła się do tego stopnia, że w 1977 roku IAFF ogłosiła że będą uznawane jedynie rekordy, przy których pomiary wykonywane są elektronicznie. Dzisiejsze techniki pozwalają wychwycić zwycięzcę z dokładnością do 1/1000 sekundy widoczna na zdjęciu z foto komórki. Wprowadzenie syntetycznych bieżni ( na każdą pogodę ) także pomogli poprawić czasy sprinterów. Pierwszy rekord świata na 100 yardów został ustanowiony na syntetycznym torze w 1963 roku przez Boba Hayes'a (9.1) kiedy to Jim Hines pobił rekord świata (9.9) na 100 m. podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku 1968.

Ta młoda konkurencja pojawiła się po raz pierwszy w Anglii około 1830 roku, jako rozwinięcie biegu na 100 yardów w ciężkimi drewnianymi barierami. W 1864 roku, Oxford i Cambridge zmienili dystans na 120 yardów (109.72m) z dziesięcioma przeszkodami wysokimi na trzy stopy sześć inchow (1.06m), w odległościach dziesięć yardów (9.14m), z pierwsza i ostatnia przeszkoda ustawiona 15 yardów od startu i finiszu. W 1888, Francuzi dodali 28 centymetrów do dystansu, by wydłużyć dystans do 110 metrów. W takiej postaci konkurencja była rozgrywana na olimpiadzie (w 1896 roku tylko z dziewięcioma płotkami). Dawna technika pokonywania płotków polegała na podkurczaniu nóg pod ciało. W 1895 roku zostały wprowadzone nowe płotki (podobne do Litery T), które mogły się już przewracać. Atleci byli dyskwalifikowani jeżeli przewrócili więcej niż trzy płotki podczas biegu, rekordy nie były uznawane jeżli przewrócił się chociaż jeden z płotków. Te zasady zostały zmienione w 1935 roku. Pierwszym szerzej znanym płotkarzem był Alin Kraenzlein (USA), który stworzył nowa technikę pokonywania płotków, robiłc trzy kroki pomiędzy przeszkodami. Ten styl został w 1020 roku pomógł Kanadyjczykowi Earl'owi Thomson'owi ustanowić rekord poniżej 15 sekund. Płotki podobne do litery L zostały wprowadzone w 1935 roku. Miały kontr balans ważący osiem funtów (3.63kg), który pozwalał przewrócić się płotkowi pod naciskiem co eliminowało ryzyko zranienia zawodnika. Syntetyczna biernie wprowadzono w latach sześćdziesiątych.

Ta konkurencja jest podobna do sprintu antycznych Greków (w literaturze długość stadionu), ale wywodzi się z dystansu milowego, dokładnie 1/8 mili. W USA, konkurencja 200m odbywała się po linie prostej do roku 1960. Bieg po półokręgu był stosowany jedynie w Europie, i na olimpiadzie, gdzie dystans ten pojawił się po raz pierwszy w 1900 roku. Bieganie 200m na odcinku bieżni 400 metrowej stało się powszechne od 1958 roku. Specjaliści na tym dystansie musza łączyć szybkość sprintera na odcinku 100m, i technikę biegu równoważąc siłę odśrodkowa na kręgu. Czas biegu na 200m po prostej jest 3 do 4/10 sekundy szybszy niż bieg częściowo po kręgu (jak to ma miejsce na stadionach).

Dystans wywodzi się z biegu na ćwierć mili (440 yardów lub 402.34m). Jest to sprint na wytrzymałość. Ten bieg jest znany jako "wykańczający", ponieważ jest rzeczą fizycznie niemożliwa by człowiek biegł z szybkością bliską maksymalnej dłużej niż 30 do 35 sekund, po tym czasie kończy się powietrze w mięśniach, i tworzy się w nich kwas mlekowy, który wraz z krwią wędruje do wątroby. Zawodnicy musza mięć dobre przygotowanie szybkościowe, i muszą się nauczyć znosić ból. Bieg na 400m odbywa się po torach od początku do finiszu, podobnie jak krótsze sprinty, od roku 1912. Dużą zmiana było wprowadzenie w latach sześćdziesiątych syntetycznych bieżni oraz intensywnych technik treningowych pozwalających zbudować duża szybkość i siłę. Zawodnicy startujący w tej dyscyplinie sprawdzali się również w innych biegach sprinterskich 200m/400m i 400m/800m, jak na przykład Michael Johnson który zdominował tą konkurencje.

Ta konkurencja została wprowadzona w Oxfordzie w Anglii, około 1860 roku, gdzie zawodnicy mieli do pokonania dystans 440 jardów z dwunastoma ciężkimi drewnianymi barierami wysokimi na 1.06m, umocowanymi w ziemi. W 1900 roku, na olimpiadzie dystans został zmodyfikowany do 400 metrów z dziesięcioma plotkami o wysokości 91.44cm rozstawionymi co 35 metrów. Pierwszy płotek był ustawiony 45 metrów od linii startu, dziesiąty 40 metrów przed metą. Te odległości pozostały bez zmian do dziś. Zasady techniczne zostały skopiowane z bliźniaczej konkurencji jaką jest 110m przez płotki (ruchome płotki, później także syntetyczna bieżnia). Obecny rekord świata wynosi 46.78, i został ustanowiony przez Kevina Young'a (USA) który wykonywał podczas biegu 12 do 13 kroków pomiędzy płotkami.

Dystans 800 metrów jest konkurencją która łączy w sobie szybkość i wytrzymałość. Wywodzi się z biegu na pól mili (880 jardów czyli 804.672 m), rozegranego po raz pierwszy w Brytanii około 1830 roku. Przez długi czas normą był jak najszybszy start oraz maksymalna szybkość podczas pierwszego okrążenia. Jednak w 1932 roku Tom Hampson (GBR) stał się pierwszym człowiekiem, który pokonał ten dystans w czasie mniejszym od 1:50 (1:49.8 z okrężeniami 54.8 + 55) Kiedy Niemiec Rudolf Harbing w 1939 roku pobił rekord świata, ustanawiając nowy 1:46.6, duży sukces odniosła technika stosowana przez jego trenera Waldemara Gershler'a. Technika polegała na wyrabianiu wytrzymałości przez szybkie bieganie na krótkich odcinkach 50 x 100m, 20 x 150m. W 1959 roku IAAF sprzeciwiło się częstemu przepychaniu się podczas biegania pierwszych 300 m torami. Dzisiejsze reguły nakazują biegnięcie pierwszych 100m torami. W 1960 i 1964 roku metoda treningu wprowadzona przez Artura Lydiard'a pomogła Eterowi Snell'owi zdobyć dwa olimpijskie złota. Metoda Lydiard'a polegała na wolnym bieganiu długich dystansów by zbudować wytrzymałość oraz biegach po wzniesieniach do zwiększenia siły w nogach. Od tego czasu większość zawodników ma w treningu zmieszane elementy metod Gerschler'a i Lydiard'a. Sebastian Coe, który w 1981 poprawił rekord świata, także trenował mieszanką metod Gerschler'a.

Antyczni Grecy opisali tę konkurencję lepiej niż ktokolwiek inny. Używali oni kamieni, później dysków z brązu o wadze pomiędzy dwoma a sześcioma kilogramami, rozmiarach pomiędzy 21cm a 34 cm średnicy. W 1896 roku konkurencja została włączona do programu Igrzysk Olimpijskich w Atenach. Rzuty odbywały się z piedestału o wymiarach od 60cm do 70cm. W tym samym czasie Szwedzi rzucali dyskiem z koła o średnicy 2.5m. W 1897, w USA, konkurencja była rozgrywana z koła o średnicy siedmiu stop, zwiększonej w 1908 roku do 2.50m. Sam dysk został standaryzowany w 1907 roku, jego waga została ustalona na 2 kg, a średnica na 22cm. Z oryginalnej statycznej postawy zawodnika podczas rzutu, technika ewoluowała przez styl Nordycki do dzisiejszego, wprowadzonego przez Clarence'a Houser'a (USA) w 1926 roku, polegającego na obrotach połączonych z podskokami przed rzutem. Obie ręce były używane do rzutu do roku 1920. Od tego czasu norma stała się technika wykorzystująca jedna rękę. W 1954 roku wprowadzono betonowe koło, by zwiększyć prędkość obrotową zawodnika. Pierwszy kobiecy rekord padł w 1914 roku (USA - dysk ważący 1.25kg). Standardowe dyski jednokilogramowe zostały przyjęte z Igrzysk Olimpijskich.

Pierwszą wzmiankę o tej konkurencji można znaleźć u Homera, gdzie żołnierze biorący udział w walkach o Troje urządzali zawody w rzucie skala. W XVI wieku Król Henry VIII sprawdzał męstwo swoich żołnierzy urządzajac zawody w rzucie młotem, a w XVII wieku Angielscy żołnierze urządzali zawody w rzucie kula armatnia. Reguły konkurencji zostały pierwszy raz ustanowione w 1860 roku, kiedy rzut był wykonywany z kwadratu o bokach siedmiu stop (2.13m). Kwadrat został w 1906 roku zastąpiony przez koło o średnicy siedmiu stop. Waga kuli została ustalona na 16 funtów (7.257 kg). Zgięcie ręki rzucającego zostało zniesione jako zbyt niebezpieczne, natomiast zawodnicy mieli trzymać kule w ręce przy szyi, przed wypuszczeniem jej. Odskok w kole został wprowadzony w USA w 1876 roku. W 1951 roku Parry O'Brien (USA) stworzył nowa technikę. Ze startowej pozycji zwróconej do tylu koła, O'Brien obracał się 180 stopni, by obrócić się dookoła koła przed finałowym wypuszczeniem kuli. To pomogło mu zdobyć palmę pierwszeństwa w pokonaniu odległości 18m (i wreszcie 19m). W 1976 Alexander Barychnikov wprowadził rotacyjna technikę, podobna do tej stosowanej w rzucie dyskiem, która stała się najpopularniejsza. Kobiece zawody pchnięcia kula (4 kg) były rozegrane pierwszy raz we Francji w 1917 roku. Pierwszy światowy rekord IAAF datuje się na 1934 rok, co spowodowało debiut na igrzyskach olimpijskich w 1948 roku. Do 1927 roku kobiety współzawodniczyły w rzucie kula ważąca 8 funtów.

Oryginalny trójskok, praktykowany przez Greków był niczym więcej jak trzema długimi skokami, jeden po drugim. Celtowie wprowadzili styl trzech skoków jako kontynuacje akcji i to zostało przyjęte w końcu XIX wieku, najpierw przez Irlandczyków, później przez Amerykanów. Oryginalny hop-hop-skok, z pierwszymi dwoma hopami wykonywanymi z tej samej stopy, trójskok stał się hop-step-skokiem po 1900 roku. Rekord kobiecego trójskoku jest sporny, został ustanowiony (hala) w USA okolo 1899, ale nie ma oficjalnego potwierdzenia. Konkurencja była uprawiana regularnie, specyficznie dla USA, Rosji i Chin. Pierwszy kobiecy rekord IAAF został ustanowiony w 1990 i konkurencja pojawiła się po raz pierwszy na Mistrzostwach Świata IAAF w 1993 roku.

Skok w dal jest częścią współzawodnictwa sportowego od niepamiętnych czasów. W najwcześniejszych wzmiankach konkurencja ta figuruje jako cześć pentathlonu, gdzie zawodnik trzymał w rękach małe ciężarki, które pozwalały osiągnąć lepsze wyniki. Nowoczesna konkurencja rozwinęła się w Anglii i USA w 1860 roku: odbicie jest wykonywany z deski szerokiej na 20 cm, zawodnicy skaczą do wypełnionego piaskiem "basenu". Ciężarki nie są używane. Do 1920 roku stosowało się technikę z nogami uniesionymi pod ciałem, zaraz po odbiciu, następnie wyciągnięte, i znowu pod ciałem podczas ładowania. Miedzy 1922 a 1927, William De Hart Hubbard (USA), pierwszy czarnoskóry mistrz olimpijski, i zdobywca rekordu świata (100 yardów w 9.6) wprowadził, wraz z Robertem Legendre (USA), fazę biegu również podczas lotu. Rożne wariacje tej techniki dotrwały do dzisiaj. Pierwszy skok w dal kobiet miał miejsce w USA w 1895 roku. Pierwszy rekord świata IAAF datuje się na 1928 rok, który to rekord uczynił te konkurencje - olimpijska (Londyn, 1948).

Ta konkurencja nie figuruje w żadnych zapiskach z czasów antycznych, jednak wiadomo ze była ona praktykowana przez Celtów. Pierwsze zawody zostały zorganizowane w Anglii w 1840 roku, a przepisy zostały sformowane w 1865 roku, gdy każdemu zawodnikowi zezwolona na wykonanie trzech skoków (prób) dla każdej wysokości, jeżli w jednym z tych skoków zawodnik zaliczył wysokość przechodził na następną, jeżli trzy razy nie udało mu się to, kończył z wynikiem poprzedniej zaliczonej wysokości. Wyskok z obu stop został zapomniany, ale powraca w dzisiejszych czasach. Wysokość sześciu stop (1.83m) była pokonana pierwszy raz przez Marshalla Brooks'a (GBR) w 1874, który używał techniki pierwszeństwa stopy. Technika "nożyce" (scissors) została użyta po raz pierwszy przez Williama Page'a (USA) w 1874. George Horine był pierwszym zawodnikiem który pokonał 2.00m. Do 1936 roku używano zasady, że poprzeczka ma być pokonana najpierw stopą. W 1925 roku IAAF zdecydowała ze poprzeczka ma być tak zamocowana, by każde jej dotkniecie spowodowało jej zrzucenie. W 1941 roku Lester Steers (USA) zaprezentował po raz pierwszy styl w którym poprzeczka pokonywana jest najpierw głowa zawodnika, pokonał przy tym wysokość 2.11m. PóĽniejsze zmiany regulaminu regulowały grubość podeszwy butów używanych przez zawodników. W 1968 roku Dick Fosbury (USA) wprowadził nowy styl, który był używany przez czołowych skoczków do 1978 roku, polegający na skoku tyłem poprzedzonym szybkim biegiem. Javier Sotomayor (Cuba), obecny rekordzista świata z wynikiem 2.45m, jest zawodnikiem mierzącym 1.96m wysokości. Potrafi więc przeskoczyć swoja wysokość o 49cm.